زندگی

جستاری بود میات عشق و نفرت

زندگی

حماسه ای که لکنت را کلمه آغازین شد.

نه آنکه بود و نگفتیم که "هیچ" شد پاداش فریادمان

تا خواستیم خدایی انسان را گلو پاره کنیم.

طرح عقیم آفرینش تسخیرمان کرد و چنان برشانه تقدیر آرمیدیم

که هیچ خدایی چنین سوگی در کارنامه نداشت.در نیافتیم اگر خواستیم بر خود نماز بریم

روسپی خانه را قبله کنیم و یا نوازشهای نخستین آموزگار

حیران،نفرین کلمه را تکیه گاهی استوارتر جستم.

نصیب با خشتهای کهنه خیال

لاجرم به شهری آمدیم که نه برجی مانده بود و نه بارویی

شهری که خدایان رشک بر انسان بردندمردمانش در آرزوی خدایی به خواب شدند.

شعری از دوست عزیزم ع.ع