نغمه غم انگیز یک مسافر

و عشق
صدای فاصله هاست
صدای فاصله هایی که غرق ابهامند
نه
صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند
و با شنیدن یک هیچ می شوند کدر
همیشه عاشق تنهاست
و دست عاشق در دست ترد ثانیه هاست
و او و ثانیه ها می روند آن طرف روز
و او و ثانیه ها روی نور می خوابند
و او ؤ ثانیه ها بهترین کتاب جهان را
به آب می بخشند
و خوب می دانند
که هیچ ماهی هرگز
هزار و یک گره رودخانه را نگشود
و نیمه شب ها با زورق قدیمی اشراق
در آب های هدایت روانه می گردند
و تا تجلی اعجاب پیش می رانند
هوای حرف تو آدم را
عبور می دهد از کوچه باغ های حکایات
و در عروق چنین لحن
چه خون تازه محزونی
حیاط روشن بود
و باد می آمد
و خون شب جریان داشت در سکوت دو مرد
اتاق خلوت پاکی است
برای فکر چه ابعاد ساده ای دارد
دلم عجیب گرفته است
خیال خواب ندارم
کنار پنجره رفت
و روی صندلی نرم پارچه ای
نشست
هنوز در سفرم
خیال می کنم
در آبهای جهان قایقی است
و من ‚ مسافر قایق ‚ هزارها سال است
سرود زنده دریانوردهای کهن را
به گوش روزنه های فصول می خوانم
و پیش می رانم
مرا سفر به کجا می برد ؟
کجا نشان قدم ‚ ناتمام خواهد ماند
و بند کفش به انگشت های نرم فراغت
گشوده خواهد شد ؟

دوست خوبم اینقدر این مطلب زیبا بود که دوست داشتم همه بخوانند

عبور

بگذر از عبور فاصله ها و دمی بیارام در میان هیاهوهای صدای گنجشگ ها و لق لق زدن لک لک ها .به پیام قاصدک ها گوش کن و منتظر فرود آنها باش ، خبر از مرگ می آورند و شومی .از هذیان باغچه های بی گل و رازقی هایی که پر پر شدند .از بی حضوری تو در میان حضور این همه غریبه .از مظلوم نمایی گرگها و کرکسان و ناکسان و بی کسان .از غربت تو وتنهایی من . از خواب ابدی اسطوره هابر طاقچه های گلی .از جاری شدن اشک بر گونه های تو در میان دود سیگار من .از زانوهای گره کرده تو که اوج معصومیت کودکانه بود ، وقتی که بسیارتنها بودی و من پناه امن تو بودم .بدین گونه بی بدیل ترین خوشبختی ها نصیب من وتو می شد .به این قاصدکی که من در گوشهایش نجوا کردم و پف کردم گوش کن .چه غمگنانه و بی خبر رفتی .نامت رو بر زبان می آورم .آرام با خودم می گویم .....ف مثل فرشته .همان فرشته باغ مونت پارناس که بسیار با من نجوا می کرد .می خواهم آرام همه چیز را مرور کنم .نه بی فایده است .از این گونه رفتن دلخورم .